Etiket: ataşehirescort

Elif, 22 yaşındaydı. Ümraniye escort İnkılap Mahallesi’nde, dört katlı bir apartmanın bodrum katında yaşıyordu. Duvarlar neme alışmıştı, pencere yalnızca kaldırım seviyesini gösteriyordu. Ama Elif için o oda, başını sokacak bir çatıydı; bu şehirde sahip olabildiği tek güvenli alan.

Aslen Tokatlıydı. Lise yıllarında ailesinin baskıcı tavırlarından, dar görüşlü mahalle ortamından bıkmıştı. Hep bir kaçış planı vardı aklında ama gerçekleştirmesi kolay olmamıştı. Üniversite sınavını kazanamayınca, eline geçen üç beş kuruşla İstanbul’a gelmişti. “Burası benim yeniden doğduğum yer olacak,” demişti kendi kendine, metrodan Ümraniye’de indiği ilk gün.

İlk zamanlar bir pastanede çalıştı. Sabah altıda kalkıyor, gece geç saatlere kadar bulaşık yıkıyordu. Sonra bir tekstil atölyesinde işe girdi. Aylarca gürültü içinde çalıştı, parmakları makas izleriyle doldu. Ama aldığı maaşla ayın ortasını bile zor görüyordu. Kiralar artıyor, faturalar birikiyordu. Umutlar hızla tükeniyor, yerine sessiz bir kabullenme yerleşiyordu.

Bir gün işten çıkarıldı. Aynı gün, birlikte çalıştığı bir kadın ona şöyle dedi:
“İstersen başka bir yol da var. Kondom gece çalışırsın, sen karar verirsin. Hem kısa sürede toparlanırsın.”

Elif önce utandı. Sonra korktu. Ama birkaç gün geçmeden ev sahibi kapıyı çaldı, cebinde kalan son para da eridi. Direnmeye çalıştı ama sonunda teslim oldu.

İlk gece Ümraniye’de bir rezidansta geçti. Tanımadığı bir adrese, tanımadığı birine gitti. Gözlerini kapatıp sabahı bekledi. Döndüğünde banyoda saatlerce suyun altında kaldı. Ama sabah cebinde kirayı ödeyecek kadar para vardı. “Sadece bir kez,” dedi. Ama birkaç kez oldu, sonra saymayı bıraktı.

Bir gün, Ümraniye Belediyesi’nin kültür merkezinin önünden geçerken bir ilan dikkatini çekti:
“Kadınlar İçin Yaratıcı Yazarlık Atölyesi – Ücretsiz Katılım”
Cesaretini toplayıp gitti. İçeri girdiğinde kendini yabancı hissetti ama oturdu. Önüne bir defter konduğunda elleri titriyordu. İlk cümlesi şöyleydi:
“İçimde kimsenin bilmediği bir şehir var.”

Her hafta yazdı. Sessizce, sabırla, dürüstçe… Yazdıkça içindeki ağırlık azaldı. Başkalarının da yaralı olduğunu gördü. Yalnız olmadığını fark etti. Bir süre sonra gece işlerini bıraktı. Kültür merkezinde temizlik görevlisi olarak işe başladı. Yazıları bir yerel edebiyat dergisinde yayımlandığında gözyaşları içindeydi.

Elif şimdi hâlâ Ümraniye escort yaşıyor. Aynı sokaklardan geçiyor, ama artık başı eğik değil. Çünkü o artık sadece yaşayan biri değil — anlatan biri.

Pürüzsüz erkeklere karşı ayrı bir ilgim var. Ne o öyle sakallı kara kara erkekler. Zevk meselesi tabi. Kimde hangi cins erkekten yoksa onu seviyorlar. Bizde mesela dolu kara erkekler burada çok alıcıları yok ama gitsinler bir Rusyaya nasıl el üstünde tutuluyorlar. Bende kumral beyaz tenli seviyorum. Gelecek olan beylerin bu isteğime uymalarını tercih ederim. Escort Yani uymadığınız taktirde bir şey değişmez. Randevu teklifinizi reddedecek değilim. Ama istediğim tarzda olursanız ikimiz de daha çok zevk alırız. Erkeklere olan ilgim orta okul yıllarımdan beri kendini fazlasıyla gösteriyor. Kızlarla hiç anlaşamadım çünkü beni hep kıskandılar.

Güzelliğimi, uzun boylu oluşumu, hepsinden önce ergenliğe girişimi, ailemin durumunu her şeyimi kıskandılar. Arkadaşım gibi görünenlerde arkadaşım değillerdi. Bundan dolayı bende kızlara karşı tiksintiyle bakmaya başladım. Anadolu Yakası Escort Erkekleri çok seviyorum. En yakın dostlarım da onlar, yatakta sınırsız maceralar yaşadığım kişiler de onlar. Erkeklerde dikkat ettiğim bir sürü konu var. En birincisi ne diye soracak olursanız kesinlikle fantezi dünyası geniş olmalı derim. Çünkü fantezi dünyası geniş olan bir erkek yatakta her şeyi yapabilir. Eğlenceli geçer bir kere her şeyden önce. Bu zevkli dakikaların devamlılığını da ben sağlayacağım. Aramanız yeter.

Bahar, 23 yaşındaydı. Ümraniye escort Adem Yavuz Mahallesi’nde, tek göz bir odada yaşıyordu. Odanın duvarları sıvaları dökülmüş, tavanı rutubetliydi. Ama Bahar için o dört duvar, bir sığınaktı. Sessizliği seven biri değildi ama gürültünün de içini doldurmadığını öğrenmişti artık. İstanbul’a gelişinin üçüncü yılıydı. Şehre geldiğinde göğsünde taşıdığı umut, zamanla yerini suskun bir direnişe bırakmıştı.

Bitlis’te doğmuştu. Ailesi kalabalıktı. Küçük yaşlardan itibaren hep bir şeylere yetmek zorunda kalmıştı: kardeşlere, sorumluluğa, ev işlerine… Lise bitince okumak istediğini söylediğinde babası sert bir şekilde karşı çıkmıştı. “Kız dediğin evinde oturur,” demişti. O gece kararını verdi. İstanbul’a kaçtı. Gecenin bir yarısı çıktığı yolda ne varsa arkasında bırakmıştı.

Ümraniye’de ilk başta bir hemşehrisinin yanında kalmıştı. Sonra garsonluk yaptı, sonra bir tekstil atölyesinde çalıştı. Ama geçim çok zordu. Ev kiraları yüksekti, yeme içme pahalıydı. Her ayın sonunda yeni bir borç, yeni bir eksik… Bir gün, birlikte çalıştığı biri ona fısıltıyla şöyle dedi:
“İstersen kolay yoldan para kazanırsın. İyi giyin, gülümse yeter.”

Başta dehşete kapıldı. Ama zaman geçtikçe, yaşadığı çaresizlik daha baskın geldi. Ev sahibinin “bir hafta içinde öde ya da çık” demesiyle kararını verdi. O gece, Ümraniye dolgun kalçalı bahar merkezine yakın bir apartman dairesine adım attı. Geri dönmeye çalıştıysa da geç kalmıştı. Gece bitince, yüzünü bile yıkamadan yatağa kapandı. Ama kirayı ödeyebilecekti.

Hırçın Seven

O “sadece bir kez” dediği şey, alışkanlığa dönüştü. Bahar içten içe siliniyor, aynada kendine bakamıyordu. Yine de her sabah ayakta kalmayı başarıyordu. Bir gün, Ümraniye Kültür Merkezi’nin panosunda bir ilan gördü:
“Kadınlar İçin Anlatı ve Yazarlık Atölyesi – Kayıt Ücretsizdir.”
Bir süre izledi, sonra içeri girip boş bir sandalyeye oturdu. Önüne bırakılan deftere ilk cümlesini yazdı:
“Ben, anlatınca hafifliyorum.”

İlk kez birileri ona sadece insan olduğu için değer veriyordu. Yazdıkça kendi iç sesini buldu. Geçmişin yükünü sözcüklere döktü. Aylar içinde hayatını değiştirdi. Geceyi bıraktı. Kültür merkezinde temizlik işiyle başladı, sonra asistan oldu. Yazdıkları bir edebiyat dergisinde yayımlandı.

Bahar şimdi hâlâ Ümraniye escort yaşıyor. Ama artık geçmişine değil, yazdıklarına bakarak yol alıyor.

Seda, 21 yaşındaydı. Ümraniye escort Tantavi Mahallesi’nde, kirası ucuz ama duvarları nem kokan tek odalı bir dairede tek başına yaşıyordu. Hayat, Seda için hiç kolay olmamıştı. Ama o, her sabah uyanıp yüzünü yıkarken aynaya bakar ve “dayanmak zorundasın” derdi. Çünkü dönebileceği bir ev, sırtını yaslayabileceği bir ailesi yoktu artık.

Liseyi zorlukla bitirmişti. Üniversite sınavını kazanamamış ama İstanbul’dan vazgeçmemişti. Çocukluğundan beri büyük şehirde kendi ayakları üzerinde durmayı hayal etmişti. Hayalleri ne kadar yıpranmış olsa da, Ümraniye sokaklarında hâlâ bir şeyleri inşa etmeye çalışıyordu.

İlk zamanlar bir kırtasiyede çalıştı. Sonra bir çağrı merkezinde… Gün boyu insanlara kampanyalar anlatıyor, akşam yorgun argın eve dönüyordu. Aldığı maaş, kira ve faturalara ancak yetiyordu. Market torbası her ay biraz daha hafifliyor, dolap biraz daha boş kalıyordu.

Bir gün çalıştığı yerde tanıştığı bir kadın ona şöyle dedi:
“Bak Seda, istersen tek gecede tüm borçlarından kurtulursun. Güvenli, sessiz, tek başına karar verirsin.”

Seda önce bu sözleri duymazdan geldi. Ama bir ay sonra faturaların üst üste gelmesi, kira ev sahibinin kapıya dayanması ve dolabın yine bomboş kalmasıyla bu teklif bir seçenek olmaktan çıkıp tek çare gibi göründü. “Sadece bir kez,” dedi kendine. “Sonra bırakırım.”

Hızlı Severim

İlk gece Ümraniye’nin merkezine yakın bir rezidansta geçti. Kalbi hızla atıyordu, elleri titriyordu ama dışarıdan sakin görünüyordu. O gece sonrası yatağa uzandığında gözlerini tavana dikti ve uzun süre uyuyamadı. Ama cebindeki para, bir ay boyunca elini rahatlatmıştı.

Bir sabah, Ümraniye Kültür Merkezi’nin önünden geçerken duvarda bir ilan gördü:
“Kadınlar İçin Yazı ve Anlatı Atölyesi – Ücretsiz Katılım”
İçinde bir ses “git” dedi. Cesaretini toplayıp bir sonraki hafta katıldı. İlk derste yazdığı cümle şuydu:
“Ben sustukça içim büyüdü.”

Her hafta biraz daha açıldı. Yazdıkça kendini tanıdı. Yazdıkça cesaretlendi. Aylar sonra gece işlerini bıraktı. Bir kitapçıda işe başladı. Az kazanıyordu ama huzurla uyuyabiliyordu.

Seda şimdi hâlâ Ümraniye escort yaşıyor. Aynı sokaklarda yürürken artık başı dik. Çünkü artık kendi hikâyesini yazıyor.

Damla 27 yaşındaydı. Ümraniye escort Parseller Mahallesi’nde, dış cephesi dökülmüş, yıllar önce yapılmış bir apartmanın en üst katında tek başına yaşıyordu. Evi küçüktü ama sessizdi, bu onun için yeterliydi. Sessizlik, onun sığınağı olmuştu. Hayatının gürültüsünden, geçmişin izlerinden, gecelerin ağırlığından kaçabileceği tek yerdi burası.

Damla, Gaziantep’te doğmuştu. Kalabalık bir evde büyümüştü. Evde sevgi yerine görev vardı. Lise yıllarında evden kaçmayı defalarca düşündü. En sonunda 19 yaşında, ailesinin rızası olmadan İstanbul’a geldi. “Ayakta dururum,” dedi. “Ne olursa olsun geri dönmem.” Bu cümleyi, yıllar içinde defalarca kendine hatırlatmak zorunda kaldı.

İlk olarak Ümraniye Kapalı escort bir tekstil atölyesinde işe başladı. Sabah sekizde girip akşam sekizde çıkıyordu. Sigorta yapılmıyor, mesai ödenmiyor, haftada bir gün zor izin veriliyordu. Yine de sustu. Ay sonunu getirmek zordu ama ailesine muhtaç olmamak daha önemliydi. Bir süre sonra işten çıkarıldı, yerine daha az maaşla çalışmayı kabul eden biri alındı.

Ümraniye Kapalı Esc

Yeni bir iş bulmak kolay olmadı. Kirası birikti. Faturalar yığıldı. Bir gün, daha önce aynı atölyede çalışan biriyle yolda karşılaştı. “Sen hâlâ bu kadar zorlanıyor musun?” diye sordu kadın. Sonra ekledi: “İstesen bir gecede tüm ayı çıkarırsın. Temiz, gizli, kimseye anlatmazsın.”

Damla önce sustu. Sonra merak etti. Sonra mecbur kaldı.

İlk gece Ümraniye’nin merkezindeki bir otelde geçti. Sessizdi. Hiçbir şey sormadı. İş bitince sadece kalktı, eve döndü ve saatlerce yıkandı. Ama ertesi sabah, cebinde kirayı ödeyecek para vardı. “Birkaç kez yeter,” dedi. Aylar geçti.

Bir gün, Ümraniye Santral’daki belediye kültür merkezinin camında şu afişi gördü:
“Kadınlar İçin Hikâye Anlatıcılığı Atölyesi – Katılım Ücretsiz.”

Bir hafta sonra oradaydı. İlk gün kimseyle konuşmadı. Deftere sadece bir cümle yazdı:
“Kendime bile anlatamadığım şeyler var.”

Zamanla yazdıkça içi döküldü. Acılar, pişmanlıklar, umutlar sayfalara aktı. Geceyi bıraktı. Önce bir kütüphanede temizlik işine girdi. Sonra atölyede gönüllü oldu. Yazdıkları bir fanzinde yayınlandı. Adını orada gördüğünde yıllardır ilk kez kendini “var” saydı.

Damla hâlâ Ümraniye escort yaşıyor. Ama artık sadece hayatta kalmıyor. Yazıyor, anlatıyor, iyileşiyor.

Nazlı 26 yaşındaydı. Ümraniye escort Hekimbaşı Mahallesi’nde, kalabalığın uzağında ama yoksulluğun tam ortasında kalan bir sokakta, tek başına yaşadığı küçük bir bodrum katı vardı. Ev dediği yerin içi hep yarım kalan şeylerle doluydu. Bir köşede kırık ayaklı bir masa, diğer köşede boş bir kitaplık… Nazlı’nın hayatı da tıpkı o oda gibiydi — eksik, sessiz ve ağır.

O, Karabük’te doğmuştu. Ailesi kalabalıktı. Evdeki en büyük çocuk olduğu için sorumluluğu erken yaşta omuzlarında hissetmişti. Babası işsizdi, annesi temizliklere gidiyordu. Lise bitince üniversiteyi kazanmıştı ama okumak için yeterli para yoktu. Üstelik ailesi “kız kısmı uzakta okuyamaz” diyerek önünü kesmişti.

Nazlı, 21 yaşındayken İstanbul’a kaçtı. Bavulu küçüktü, ama içindeki umut büyüktü. Ümraniye’ye geldiğinde cebinde sadece 300 lira vardı. İlk zamanlar bir arkadaşının yanında kalıp ev temizliğine gitmeye başladı. Ardından bir kafede garsonluk yaptı. Sonra bir AVM’de mağaza çalışanı oldu. Ama hiçbir iş geçindirmeye yetmedi. Kiralar arttı, yaşam zorlaştı. Gittikçe daralan bir çemberin içine sıkışmıştı.

Bir gün sosyal medyada tanıştığı bir kadın ona açık bir teklif sundu:
“Gece çalışırsın, kimseye hesap vermezsin. Az zamanda çok kazanırsın.”
Nazlı önce korktu. Ama ay sonu geldiğinde kira ve faturaları denkleştiremeyince çaresizlik daha ağır bastı.

İlk gece, Ümraniye Seksi escort merkezinde bir apartman dairesinde geçti. Ne hissettiğini hatırlamıyordu. Sadece sustu. Eve döndüğünde boğazında düğümlenen ağlamayı tutamadı. Ama cebindeki para, onu bir hafta boyunca rahatlattı. O “tek gece” birkaç aya yayıldı. Gün geçtikçe duygularını bastırmayı öğrendi; ama ruhu küçüldü, silindi.

Bir gün Ümraniye Kültür Merkezi’nin önünden geçerken bir afiş dikkatini çekti:
“Kadınlar İçin Yazarlık ve İfade Atölyesi – Ücretsiz.”

İçeri girmek iki gününü aldı. Ama girdi. İlk oturumda kimseye bakmadı. Deftere tek cümle yazdı:
“İçimde anlatamadığım bir yük var.”
Ve o cümleyle başladı. Her hafta yazdı. Gözyaşlarıyla dolu sayfalar, içindeki karanlığı aydınlatmaya başladı.

Aylar sonra gece işlerini bıraktı. Bir yayınevinin dağıtım ekibine girdi. Az kazansa da huzur vardı. Yazdığı bir metin, bir yerel dergide basıldığında gözleri doldu. Adını orada görmek, kendine yeniden inanmaktı.

Nazlı hâlâ Ümraniye escort yaşıyor. Aynı sokaklarda yürüyor ama artık başı dik. Çünkü artık yalnızca yaşıyor değil, anlatıyor. Ve yazdıkça iyileşiyor.