Pendik vip escort sokakları gece olunca sessizleşir, denizden gelen tuzlu rüzgâr kaldırımlara taşınırdı. Elif, ince montunu sımsıkı kapatmış, ellerini cebine sokmuştu. Yirmi yaşındaydı ama gözlerindeki yorgunluk yılların yükünü taşıyordu.
Elif, Pendik escort kenar mahallelerinden birinde büyümüştü. Babası yıllar önce evi terk etmiş, annesi ise temizlik işlerinde çalışarak onu büyütmeye ateşli çabalamıştı. Küçük yaşta hayatın acımasız yüzüyle tanışmıştı. Anneliği üstlendiği gibi kendi çocukluğunu da çok erken bırakmak zorunda kalmıştı.
Bir gün annesi hastalandı. Evdeki borçlar artmış, kira ve ilaç masrafları karşılanamaz hâle gelmişti. Elif önce bir kafede garson olarak çalıştı, sonra markette kasaya geçti. Ama aldığı para yetersizdi. Borçlar birikiyor, geleceği her geçen gün daha karanlık görünüyordu.
Bir gece sahilde otururken, yanına yaşlı bir kadın geldi. “Bazı yollar insanı istemediği yerlere sürükler,” dedi. “Ama hayatta kalmak için bazen mecburiyetleri kabul etmek gerekir.”
O söz, Elif’in zihninde yankılandı. Günlerce düşündü ve sonunda karanlık bir seçimi kabul etti. Pendik’in arka sokakları artık onun ikinci eviydi.
Başlangıçta her bakış dar amcıklı canını acıtıyordu. İnsanların küçümseyici gözleri, utancını derinleştiriyordu. Sabahları eve dönerken aynaya bakamıyordu; çünkü aynadaki yüz, tanımadığı bir kadının yüzüydü. Her sabah sessizce fısıldıyordu: “Bu ben değilim…”
Bir sabah, gün doğarken sahile indi. Dalgalara bakarken yanına yaşlı bir balıkçı oturdu. İnsan da öyle.”
O söz, Elif’in içindeki küçük umudu uyandırdı.
Ertesi gün, Pendik escort Kadın Dayanışma Merkezi’nin önüne gitti. Kapının önünde uzun süre durdu. Elleri titriyordu, kalbi hızlı atıyordu. Derin bir nefes alıp içeri girdi. Kadınlar onu yargılamadı; dinlediler, sarıldılar, elini tuttular.
Bir yanıt yazın